Największy wróg dachu to wilgoć. Utrzymująca się wilgoć powoduje, że termoizolacja jest zawilgocona i przez to mniej skuteczna. Konstrukcje drewniane z kolei atakują grzyby i pleśnie. Poszycie dachu może pokrywać się mchem i porostami. Jest to przykładowy scenariusz braku dobrej wentylacji dachu.
Na dachu powstają tzw. skropliny. Jest to zjawisko naturalne. Ważnym jest jednak, aby miały one opcje odparowania i ostatecznie w bilansie wilgoci więcej ich zawsze „wychodziło” z dachu, niż w nim pozostawało. Aby uzyskać taki stan rzeczy należy wentylować dach.
Dwa główne źródła wody i wilgoci gromadzącej się w dachu:
– woda wnikająca z zewnątrz w postaci deszczu czy śniegu;
– para wodna pochodząca z wnętrza domu (każdy domownik ją wytwarza), przenikająca przez dach i skraplająca się w jego przekroju.
Jak zapobiec wilgoci w dachu? Na czym opiera się prawidłowa wentylacja dachu?
Wentylacja dachu opiera się na zaprojektowaniu przepływu powietrza wentylującego przez specjalne przestrzenie zwane szczelinami wentylacyjnymi, zależne od stopnia nachylenia dachu i jego konstrukcji. W szczelinach wentylacyjnych następuje przepływ powietrza dzięki wykorzystaniu dwóch naturalnych zjawisk: oddziaływanie wiatru i istnienie ciągu termicznego.
Gdzie umieszcza się szczeliny wentylacyjne w konstrukcji dachu?
Są one z zewnątrz nie widoczne. Umieszcza się je pomiędzy pokryciem dachowym a warstwą termoizolacyjną. Dachy płaskie wentylowane są wyłącznie wiatrem, więc powinny mieć dużo większe przestrzenie wentylacyjne, te o nachyleniu powyżej 10 stopni mogą mieć już mniejsze. Im większe nachylenie dachu tym w praktyce szczeliny wentylacyjne są mniejszych rozmiarów.
Ile centymetrów ma zazwyczaj szczelina wentylacyjna w dachach pochyłych (nachylenie powyżej 15 stopni)?
Szczelina wentylacyjna ma zazwyczaj od 3 do 6 centymetrów i tak jak wspomnieliśmy znajduje się pomiędzy pełnym deskowaniem a warstwą ocieplenia (termoizolacyjną dachu).
Trzy metody przeprowadzenia skutecznej wentylacji dachu
Możemy wyróżnić następujące rozwiązania w zakresie wentylacji dachu:
1. Ocieplony dach z jedną szczeliną wentylacyjną pod pokryciem – na krokwiach układa się folię wstępnego krycia o wysokiej paroprzepuszczalności (membranę) i przybija się do nich ruszt z kontrłat i łat, na którym układa się pokrycie. Ocieplenie wypełnia całą przestrzeń pomiędzy krokwiami i styka się z folią. Szczelina wentylacyjna powstaje pod pokryciem.
2. Ocieplony dach z dwoma szczelinami wentylacyjnymi – analogicznie jak powyżej tylko, że jedna szczelina wentylacyjna znajduje się pod pokryciem, a drugą tworzy się między ociepleniem, a folią wstępnego krycia o niskiej paroprzepuszczalności lub deskowaniem. Folia, papa układana na deskowaniu oraz samo deskowanie zatrzymują ruch pary wodnej, dlatego druga szczelina wentylacyjna jest konieczna.
3. Nieocieplony dach nad poddaszem nieużytkowym – na takim strychu właściwie nie ma pary wodnej, charakterystycznej dla pomieszczeń użytkowych. Otwory wentylacyjne w okapie, kalenicy oraz ścianach szczytowych zapewniają swobodną wymianę powietrza.
Przykładowa konstrukcja wentylowanego dachu:
1. Pokrycie dachu
2. Szczelina wentylacyjna
3. Łaty
4. Kontrłaty
5. Termoizolacja
6. Warstwa powietrznoszczelna
7. Termoizolacja np.: wełna mineralna
8. Krokwie
9. Szyny sprężyste
10. Płyta gipsowo-kartonowa
Zobacz również inne artykuły: